Battambang

13 januari.
We slapen in t Emerald BB hotel in Battambang. T kleine rustige provinciestadje is een verademing na S.R.
Het hotel is goed voor zn prijs ( 15 usd) maar zo kil en onpersoonlijk, chinees, niks warm welkom! Groot pluspunt: op loopafstand van t centrum.
Vanaf ons balkon op de 5e verdieping kijk ik uit op een schoolplein. T is half 9. Goed georganiseerd: iedereen t zelfde pekske dus geen zichtbaar verschil tussen arm en rijk. Scooters keurig gestald in strakke vakken, zo dicht op mekaar dat ik me afvraag hoe er eentje tussenuit kan...
De kleinsten hebben een leuk, met frisgroene accenten afgezet, pakje.
Ik zie een aantal kinderen hun ontbijt nog eten uit een plastic wegwerpbakje:een rijstmaaltje wat onderweg gekocht is..

We zijn er gisteravond achtergekomen dat Hans zn insuline met deze warmte niet goed werkt. Stom dat we ons dat niet eerder gerealiseerd hebben: We hebben dit al zo vaak meegemaakt in Azië!
Zijn waarden bleven steeds veel te hoog. Ik hoop dat het nu snel goed komt. Hij is ook nog steeds niet fit en eet slecht.

Ik hoor buiten de monotone geluiden van een of ander gebed uit een veel te hard afgestelde luidspreker. Eerste reactie; n tempel. ...
Als ik buiten ga kijken zie ik een rouwstoet voorbijkomen. Op de eerste auto met laadbak zit het orkest. Dan volgt er een met de overledene en naasten, gevolgd door zo' n 80 tuktuks.... de ceremonie die 3 dagen gaat duren is in gang gezet.

13 januari.
Ik heb moeite om de dagen bij te houden... Om maar zeker niets te vergeten, zet ik t eerst op papier om het later, als ik tijd wil vinden, uit te tikken op de tablet. Altijd nog liever hier mn tijd in steken dan een boek lezen. T blijft leuk om te herlezen en alles weer opnieuw te beleven. Nu weer even krabbelen onder t genot van een Angkor beer op t terras van Madison Corner, happy hour!!!!

Vanochtend rond tienen de fietskes bij t hotel gehuurd: nice price 5 usd de 2.
Eerst op verzoek van Hans ontbijten bij Choco l' Art cafe; crepes en nutella en stokbrood....smulle....
Na een leuk gesprek met de franse eigenaresse en een jonge dame die 1 jaar in Battambang werkte, begonnen we na ruim een uur aan onze eigen tour...
Op zoek naar Prasat Basseat. Volgens insiders op Internet een leuke eindbestemming. Omdat ze van bewegwijzering hier nog niet gehoord hebben, had ik de route ernaar toe in t kort overgeschreven van een reisverslag van internet. We hebben genoten!
Langs de rivier, door de straten die we gister vanaf de waterkant net niet konden zien. We zijn vanaf nu de enige bleekscheten! Vooral kinderen roepen " hello, hello" , en als we zwaaien en hello terugroepen, giebelen ze.
Heel vaak de weg gevraagd, iedereen is behulpzaam. Soms spreek je niet dezelfde taal en dan gaat t mis.... We fietsen te lang langs de rivier, maar dat deert ons niet; alles is mooi en we voelen ons geen moment onveilig.
We pauzeren in de schaduw op een bankje bij een tempel op t platteland. We worden continue in de gaten gehouden door 3 kinderen waarvan 1 monnikje van een jaar of 4-5. Als ik op ze afloop, rennen ze weg. Na even lukt t me om ze te benaderen, ik deel wat mandarijntjes uit. Het monnikje mag niet eten gebaren de andere 2...
De ruines hebben we niet meer gehaald. Over ongeasfalteerde wegen zijn we terug gefietst naar Battambang. Hoe mooi! We hebben ruim een half uur op een kruispunt van rode grindwegen gestaan en gefotografeerd wat er op ons pad kwam....verrassend!

Tijdens t happy hour ff los gegaan in t durrep: Hans knapt zienderogen op nu hij dicoflenac slikt. Je moet wat...

T was al donker toen we met ons fietske richting de rivier reden om nog even iets te eten bij een straat-eettentje.
Weer een bijzondere dag waarop we gesproken hebben met Judith; 31 jaar en alleenreizend. Iris, we gaan al aardig wennen aan t idee!!!